11 mei : mijmeren in de auto

Na een lekker lome manier van opstaan kwam het ontbijt dat eeuwig leek te duren. Althans voor Ted iets kreeg. Ze werd er narrig van (en dat voor iemand die nooit ontbijt).
Uiteindelijk vertrokken we om half 11 en passeerden we de grens om 12 uur. Snel de klok een uur terug gezet en het trage ontbijt was weer goedgemaakt. Het laatste stuk Roemenië was zeer goed berijdbaar maar geen enkele souvenirshop en daar hadden we wel op gegokt. Blijkbaar nemen toeristen deze route niet.
Inmiddels was het 28 graden in Oost Hongarije en strak blauw. Na 36 kilometer was het zo ver. Na 2 weken zagen we weer een snelweg. En wat voor één, een lege nieuwe.
Boedapest leek opeens zo dichtbij, maar gelukkig is er dan de M0, de ringweg rond Boedapest. Bijna 120 km lang en wij hoefden maar 74 daarvan. Men is voor je gevoel met elke meter aan het werk dus de ene omleiding na de andere. Weg tijdwinst :)
Even voorbij Boedapest geluncht. Voor € 6,- onbeperkt buffet en dat bezuurde Ted later.
Deze keer was er niet de harde wind in Hongarije en we schoten mooi op naar Slowakije maar .... de temperatuur daalde hard. Toen we bij de grens kwamen was het nog maar 15 graden.
Slowakije is een kort stukje en toen naar Tsjechië in. Na vorig jaar wat huiverig maar het is goed gegaan, al regende het inmiddels behoorlijk, was alles grijs en 10 graden. Zaten wij daar in een t-shirt en korte broek. Tanken werd opeens een dappere onderneming.
De eerste 140 km in Tsjechië is vreselijk. Tot 100 km voor Praag rij je over een soort wasbord. Alles schudt en doet en iedereen rijdt links want daar is het beter. Vandaag iets te lang gereden maar we zijn we van Roemenië aan de grens met Duitsland gekomen. Ons zunigerds blijven natuurlijk net in Tsjechië om te overnachten.
Onderweg bedenk ik me van alles wat ik niet heb opgeschreven, zoals de verkeersborden : max 40 wordt afgesloten met einde 30, kleine hobbels hebben een bordje, kuilen moet je zelf maar herkennen.
En zo zijn er legio dingen die wij raar vinden maar iedereen om je heen normaal. Alleen de geweldige natuur neemt men niet voor vanzelfsprekend en men geniet daarvan, net als wij, al laten ze alle afval achter voor een ander, maar ook de berghutjes, al die honden, de paarden, de mensen etc.
We zijn nog niet thuis en verheugen ons op het weerzien met de katten, de kinderen in de loop van de week en sommigen hebben zelfs weer zin om te werken. Aan de andere kant heerst er nu al een gevoel van heimwee. Heimwee naar de 50 tinten groen, de zon, de parken, het reizen. Roemenië in mei is één van de mooiste landen die er is.
Als je van bergen houdt, van natuur, van zon, van vlees, van anders, ga dan een keer naar Roemenië in de mei-vakantie. Bij voorkeur met de auto want anders zie je eigenlijk niks - het is even 2 dagen rijden maar dan krijg je ook wat -
Laat het op je afkomen en geniet (zelfs als je daar gewoon moet werken).
Wij willen altijd iets graag vergelijken met iets dat we kennen. Niet doen, Roemenië is uniek, evenals trouwens Nederland.
Ik ga al in gedachten volgend jaar zeker weer, er zijn nog zoveel dingen die we niet gezien hebben maar ook de dingen die we gezien hebben wil ik nog een keer zien.
Er zijn nog zoveel gesprekken die ik wil voeren en ik wil graag zien hoe het land zich ontwikkeld.
Maar ja, zoals de Roemenen altijd zeggen : partir c'est mourir un peu.