Familie, BBQ en de Transfăgărășan

Na vrijdag eerst koffie te hebben gedronken met Stefan en Mihai zijn we tussen de middag de auto weer gaan inpakken.
We hebben een heerlijke week in Iasi gehad en gaan nu naar Bira om de familie van Radu te ontmoeten voor onze inmiddels jaarlijkse BBQ.
Radu heeft 1 oudere zus, Cathalina, uiteraard zijn ouders en daarnaast wonen zijn grootouders. Ook de vriend van Cathalina, Liviu, is er en dat is goed want hij kan erg goed BBQ'en.
Na een hartelijke ontvangst hebben we eerst de nieuwbouw van Radu's vader bekeken. Hij is ingenieur en zit constant van alles bij te bouwen om te komen tot zijn paradijsje. Dit jaar was er een zeer geavanceerde 'binnenplaats' bijgekomen waar hij kippen en kalkoenen houdt. Daarnaast zijn er veel konijnenhokken. Op het land er achter is middels regenwater een irrigatiesysteem gemaakt om het gras voor de konijnen beter te laten groeien.
Alles wat mogelijk is wordt gerecycled.
Doel van alles is dat de hele familie binnenkort alleen nog maar eigen vlees eet wat veel gezonder is dan het vlees van de markt. Het ziet er allemaal weldoordacht uit al heeft Ted wat moeite met die lieve konijntjes.
Radu's moeder heeft een eigen bedrijf als accountant en zorgt voor de verse groentes. We hebben haar nog nooit langer dan 5 minuten stil zien zitten en dat is denk ik ook de enige manier om voor een gezin te zorgen, je eigen bedrijf te hebben, van alles te verbouwen en in 2 huizen te wonen. Radu kan vooralsnog deze energie onderdrukken :)
Helaas spreken Radu's ouders geen Engels en dat is extra jammer omdat je aan alles merkt dat ze gek op ons zijn. Je hebt dus altijd een 'tolk' nodig om tot een gesprek te komen.
Op weg naar het huis in Bira zijn we gestopt bij een soort mobiele garage om de airco te laten repareren. Dit was enorm leuk, vooral vanwege de monteur die hele gesprekken hield over schroeven die geen schroeven waren. Ook vertelde hij steeds trots in het Roemeens hoe goed zijn Engels was. Het was een hele act maar Ted luisterde braaf. Claudia en Gerdt lagen in een deuk op een afstandje. Maar het resultaat mocht er zijn, een werkende airco voor 25 euro.
Omdat we pas om 4 uur bij Radu's ouders waren gingen we eerst lunchen. Gevulde kippensoep (100% Nicolescu) om daarna de grootouders te bezoeken. Oma was zoals altijd zo blij Thérèse te zien dat Gerdt ook mocht binnenkomen. Opa was net terug uit het ziekenhuis en druk bezig met zijn bijen. Hij is goed ziek geweest maar dat neemt niet weg dat hij gewoon weer zijn gang gaat.
Uiteraard kwam er meteen de wijn en beledigd Gerdt hen wederom zwaar door zijn glas maar niet leeg te drinken. Sterker nog, het glas werd steeds voller want ze blijven bijschenken. Oma wordt goed doof maar dat komt niet door haar, de rest praat te zacht. Elke 5 minuten wordt ze 'boos' omdat men de wijn te langzaam drinkt.
Door foto's te willen maken ontkomen we aan de rest van de wijn want oma poseert graag.
Eenmaal terug wandelden sommigen naar het meertje, andere wachtten de enorme voedselvoorraden af. In Roemenië draait alles om eten, alles wordt gevierd met eten, dankbaarheid wordt getoond middels eten etc.
Gelukkig was er weer genoeg vlees voor een week en stonden er diverse salades. De tafel moet vol staan.
Volledig rondgegeten zijn we om 23.30 naar bed gegaan. De familie zelf is nog tot 1 uur doorgegaan.
's Morgens voelde alles moeizaam. We hadden niet genoeg tijd gehad om al het eten te verwerken maar daar was het ontbijt. Radu's moeder klaagde dat er niet genoeg op tafel stond maar wij konden niet echt lege plekken ontdekken. Nu zijn wij zo opgevoed dat je je bord leeg eet en daar zit ook onze denkfout. Zij scheppen alles op, ook voor jou en het maakt niet uit dat je stop zegt, maar zij laten veel staan. Als wij iets laten staan vragen ze meteen of het niet lekker was of dat we ziek zijn.
Om 10 uur vertrokken we inderdaad ziek richting de bergen en we hebben de lunch overgeslagen.
Dit jaar gingen we eindelijk rijden over de Transfăgărășan, een project van Ceaușescu als militaire route voor als de Russen kwamen.
De Transfăgărășan komt op een hoogte van boven de 2000 meter, heeft scherpe haarspeldbochten en staat in menig top 10 van gevaarlijkste wegen ter wereld. Via Brasov was het verder omrijden dan we dachten maar eindelijk vonden we de weg. 100km lang door de hoogste bergen. Yes.
Na de eerste klim, nog laag maar al spectaculair lag er een betonblok over de weg.....
Tot zover onze tocht over de Transfăgărășan. Teleurgesteld terug en de gewone weg richting Boekarest genomen. Inmiddels is het weer ook omgeslagen en sputtert het.
We zijn gekomen tot Ramnicu Valcea en hebben hier een heerlijk hotel waar we beiden de klok rond hebben geslapen.

p.s. als we weer naar Hongarije gaan komen we in de buurt van de Transalpina. De weg komt tot 2145 meter. Who knows