We zijn in Roemenië
26 April 2014 | Roemenië, Sighetu Marmaţiei
Na een heerlijk ontbijt zijn we verder gegaan door Slowakije, waar ze bij Bratislava de snelweg hadden afgezet maar geen borden hoe het verder moest. Toch nog vrij snel in Hongarije aangekomen. Helaas de hele morgen regen en dat rijdt minder prettig.
In Hongarije klaarde het op, wel af en toe een bui maar beter. De voor ons bekende ringweg van Budapest werd niet genomen want nu werden we tot Ted's grote vreugde door de stad geleidt.
Bleek de snelste weg te zijn en Budapest is een mooie stad dus het was een aangename afwisseling van de snelweg. Na Budapest was de snelweg lekker leeg en ging het snel (misschien volgens de politie te snel maar daar ben ik nu al tegen).
Wel moesten we opletten want ons navigatie wist niet dat de M3 langer was geworden en wou ons maar terugsturen. Nu zijn we beide koppig door lekker doorgereden.
Maar dan, op 70 kilometer van de grens met Roemenië stopt de snelweg.
Het wegdek is stuiterig en als je 80 rijft heb je het eerste half uur het idee dat je stil staat. Dan ook nog een Oostenrijker voor je die alle kuilen wou vermijden met zijn A6 waardoor het leek of hij dronken was.
Echter, binnen een uur zit je weer in de Roemenië-modus (in Hongarije nog) en haal je maar iedereen in.
Bij de grens duurde het dit keer lang. Een heuse paspoortcontrole en daar nam men de tijd voor. Toen we eindelijk aan de beurt waren wou Ted graag een stempel in haar paspoort. Heeft ze gekregen (iedereen achter ons wachten) en tevreden Roemenië in.
Klok verspringt dan opeens een uur en na een half uurtje een vignet gekocht.
We besluiten om langs de grens met Oekraïne te reizen en zwerven al snel de schitterende bergen in. Op het bordje staat "laat op, 20 km scherpe bochten". Bekaf na een uur hebben we 300 bochten genomen en zijn 900 meter hoger gekomen. Dat laatste viel tegen als je het vergelijkt met het eerste.
Wel licht trots geconstateerd dat we nooit zijn ingehaald maar wel menig Roemeen achter ons lieten.
Nu zitten we weer lager om morgen weer 1400 meter te gaan stijgen om langs Borsa te komen. Daarnaast wil Ted graag een douanestempel van de Oekraïne te bemachtigen.
We slapen in Sighetu en zien geen verdachte troepenbewegingen aan de andere kant van de straat. Wel zijn we nu experts op het gebied van sepratisti e.d.
Morgen resten ons nog ruim 400 km door de bergen en dan zijn we er.
In Hongarije klaarde het op, wel af en toe een bui maar beter. De voor ons bekende ringweg van Budapest werd niet genomen want nu werden we tot Ted's grote vreugde door de stad geleidt.
Bleek de snelste weg te zijn en Budapest is een mooie stad dus het was een aangename afwisseling van de snelweg. Na Budapest was de snelweg lekker leeg en ging het snel (misschien volgens de politie te snel maar daar ben ik nu al tegen).
Wel moesten we opletten want ons navigatie wist niet dat de M3 langer was geworden en wou ons maar terugsturen. Nu zijn we beide koppig door lekker doorgereden.
Maar dan, op 70 kilometer van de grens met Roemenië stopt de snelweg.
Het wegdek is stuiterig en als je 80 rijft heb je het eerste half uur het idee dat je stil staat. Dan ook nog een Oostenrijker voor je die alle kuilen wou vermijden met zijn A6 waardoor het leek of hij dronken was.
Echter, binnen een uur zit je weer in de Roemenië-modus (in Hongarije nog) en haal je maar iedereen in.
Bij de grens duurde het dit keer lang. Een heuse paspoortcontrole en daar nam men de tijd voor. Toen we eindelijk aan de beurt waren wou Ted graag een stempel in haar paspoort. Heeft ze gekregen (iedereen achter ons wachten) en tevreden Roemenië in.
Klok verspringt dan opeens een uur en na een half uurtje een vignet gekocht.
We besluiten om langs de grens met Oekraïne te reizen en zwerven al snel de schitterende bergen in. Op het bordje staat "laat op, 20 km scherpe bochten". Bekaf na een uur hebben we 300 bochten genomen en zijn 900 meter hoger gekomen. Dat laatste viel tegen als je het vergelijkt met het eerste.
Wel licht trots geconstateerd dat we nooit zijn ingehaald maar wel menig Roemeen achter ons lieten.
Nu zitten we weer lager om morgen weer 1400 meter te gaan stijgen om langs Borsa te komen. Daarnaast wil Ted graag een douanestempel van de Oekraïne te bemachtigen.
We slapen in Sighetu en zien geen verdachte troepenbewegingen aan de andere kant van de straat. Wel zijn we nu experts op het gebied van sepratisti e.d.
Morgen resten ons nog ruim 400 km door de bergen en dan zijn we er.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
